2014-06-21 EXTREEM !!!

Extreem

Alpen, 21 juni t/m 26 juni 2014

Zaterdag 21 juni, reizen
Drie weken na onze verkenningstrip moest het dan echt gaan gebeuren, PV De Quint Extreem. Al sinds 2011 een droom van John en dromen moet je waarmaken. Dromen voorafgaand aan het vertrek was er vrijwel niet bij, want al om 4.00 uur diende iedereen zich te melden in Alkmaar. Bijna iedereen dan, want deze keer was er al in Nederland een volgbus geregeld. En dus gingen John (den Outer), Wilbert, Carla, Annie en Sander met de volgbus naar Frankrijk. JurJan en Marianne waren zoals gebruikelijk al in het land van bestemming met de eigen auto en caravan en Peter Bader en Hans Biersteker gingen zelf met de auto. Zij gingen mee als ondersteuning van Karin, die gelukkig weer voldoende hersteld was om deze reis mee te kunnen maken (en niet alleen mee te maken, ze reed bijna weer als vanouds!).
Het laden van de bus liep, onder leiding van Leo en Siem, weer gesmeerd. In een halfuur was de bus gevuld en onze vaste chauffeur Marcel kon zijn Bakbeest om 4.35 uur in beweging zetten. Marcel had deze keer, vanwege de grote afstand, een collega mee voor de gehele reis. Hij en Richard zouden er afwisselend voor zorgen dat we veilig in Le Thor aankwamen.
Het eerste deel van de reis verliep voorspoedig en al om 6.15 uur passeerden we ten zuiden van Breda de grens. Vrij snel na Brussel ging het helaas mis, naar we later hoorden door een spookrijder. Gevolg was dat de hele snelweg werd afgezet en we eerst in de file stonden en daarna om moesten rijden. Dit spookritje kostte ons ongeveer een uur, weg was het tijdvoordeel van twee chauffeurs op de bus. Om 8.50 uur hielden we de eerste korte stop bij een tankstation. Toen we een klein halfuurtje later weer weg wilden rijden, bleken Marina en Miranda vermist. Zij bleken naar een restaurantje aan de overkant gelopen te zijn en konden daar bij terugkomst de bus niet vinden. Dat klopte ook wel, want die stond al de hele tijd aan de andere kant van de snelweg.... Ondertussen hadden Marcel en Richard vakkundig een lekke band van de aanhanger vervangen.
Een uur na de eerste stop reden we om 10.30 uur Luxemburg in en twintig minuten later verlieten we het Groothertogdom al weer, Frankrijk was bereikt! Maar zoals we weten is Frankrijk erg groot en wij moesten zo nodig bijna helemaal naar het andere eind van La France. Na een flinke busrit, zonder verder oponthoud, arriveerden we vrijwel op het geplande tijdstip bij het hotel. De planning was 19.30 uur, het werd tien minuten eerder, hoe zo strak gepland??

Nadat iedereen zijn spullen in de kamer had gebracht en zich wat had kunnen opfrissen, konden we aan tafel. In het restaurant dezelfde bediening als eerder tijdens onze verkenning. Op zich niets mis mee, ware het niet dat we toen met z’n tweeën waren en nu met meer dan 50 mensen! De serveerster liep zich de longen uit het lijf en tegelijkertijd het vuur uit de sloffen, maar kon het maar moeilijk bolwerken. Maar het
eten smaakte prima, ook volgens John, en dat wil wat zeggen! Na het eten konden we nog heerlijk een tijdje op het terras bij het zwembad zitten. Genietend van een frisje, wijntje of een biertje uit een cola- of wijnglas, de bierglazen waren namelijk op de bon.

Zondag22 juni, Rondje Mont Ventoux
Op de eerste fietsdag van Extreem stond de Mont Ventoux op het programma, ook wel bekend als De Kale Berg. Al in de bus konden we duidelijk zien waarom deze berg die bijnaam heeft. De weersvoorspelling voor deze dag was uitstekend, zonnig en droog. Tegenvaller deze dag was dat Douwe door de griep niet kon fietsen. Gelukkig kon hij wel mee en maakte zich langs het parcours meer dan nuttig, onder andere door foto’s te maken.

Rond 9.00 uur vertrokken we per touringcar naar Bedoin. De parkeerplaats die we voor ogen hadden, bleek niet echt geschikt te zijn voor een enorme touringcar. Daarom moest Marcel even zijn stuurmanskunsten aangrijpen om de bus op een niet al te grote rotonde te keren. Met hulp van Richard slaagde hij hier (uiteraard) in en kon alsnog een geschikte parkeerplaats gevonden worden. Nog vrijwel voordat Marcel zijn bus had geparkeerd, was Siem op zijn Paganini al op weg naar de top. Ook de andere deelnemers stapten zo snel mogelijk op hun fiets, John en ik waren iets over tienen de laatsten die van start gingen. Een start die nog weer onderbroken werd omdat ik John voor de gein vroeg of zijn Garmin aan stond. Dat bleek echt niet het geval te zijn, waardoor we nog weer even moesten stoppen. Hierna ging het echter goed en geleidelijk haalde ik steeds meer deelnemers in. In de klim werd iedereen diverse keren op de gevoelige plaat vastgelegd door hoffotograaf Peter, terwijl ook Douwe en Carla opnamen maakten.
John had met zijn volgbus Carla en Annie iets voor Chalet Reynard afgezet met een voorraad proviand. Dat was zeker niet overbodig, want het was ook in het bos al behoorlijk warm. De meesten stopten daarom wel even en niet alleen deelnemers van Extreem. Ook een vrijwel uitgeputte Amerikaan werd door Carla en Annie van wat nieuwe energie voorzien! Je wilt er natuurlijk niet verantwoordelijk voor zijn dat er tijdens onze trip een nieuwe “Tommy Simpson-situatie” ontstaat.
De deelnemers die als eersten de top hadden bereikt, bleven daar wachten om de rest te verwelkomen. Enkelen daalden zelfs weer een stukje af om een foto te maken bij het monument ter nagedachtenis aan Tom Simpson. Het wachten op de top kon deze keer omdat er weinig wind stond en het boven ook bijna 30 graden was. Na de gebruikelijk foto bij het bordje Mont Ventoux waarop ook de hoogte staat, was het tijd om af te dalen. Een prachtige afdaling waarin je hoge snelheden kon halen zonder gevaarlijke capriolen uit te moeten halen. De weg is namelijk breed en voorzien van goed wegdek en de bochten zijn goed in te schatten. Toch blijft het altijd oppassen, maar dat deed ook iedereen.

In Malaucène wachtten diversen deelnemers weer op elkaar en ging men in groepjes verder richting de kleine Madeleine. Een klimmetje dat totaal niet te vergelijken is met de Mont Ventoux, maar je kunt ‘m maar op je naam hebben. Helaas raakte Wil nog even de weg kwijt en moest daardoor alle zeilen bijzetten om de groep weer in te halen. In Bedoin zat de eerste groep al op een terras wat te drinken, want afgesproken was dat we pas om 15.30 uur terug naar het hotel zouden fietsen. Rond 15.15 uur fietsen we met vrijwel de gehele groep naar de touringcar om daar te kijken wie er allemaal terug wilden fietsen. Daar bleek dat we te maken hadden met een super fanatieke groep, want bijna iedereen wilde op de fiets terug.
Net toen we wilden vertrekken, arriveerde ook Corina en ook zij wilde graag terug op de fiets. In een rustig tempo mocht ik als kopman fungeren en door een combinatie van geheugen en Garmin proberen de route zonder fouten te rijden. Dat lukte prima, ondanks de vele afslagen die we onderweg moesten nemen. Helaas bleken John en Corina een gaatje te hebben moeten laten vallen en dat is met John dan natuurlijk vragen om problemen. Want het is inmiddels een traditie aan het worden dat hij tenminste eenmaal per trip de weg kwijt raakt. Vorig jaar gebeurde dat met Wil op weg naar de Petit Ballon en ook in Limburg ben ik de vooruitgesnelde John al eens in tegengestelde richting tegen gekomen.

Toen ik met de groep vrijwel bij het hotel was, ging ineens de telefoon, John aan de lijn. Hij was de weg dus kwijt, maar wist niet waar hij was. Hij bleek ongeveer halverwege de terugreis een rondje gereden te hebben. Leuk voor de kilometers natuurlijk, maar niet helemaal de bedoeling. Gelukkig bleek L ‘Isle-sur-la-Sorgue al op de borden te staan en die kant moest hij op. Met enige vertraging arriveerden vervolgens ook John en Corina bij het hotel. Er was nog tijd genoeg voordat we moesten eten, dus dat was een mooie gelegenheid om gebruik te maken van het grote zwembad.
In het restaurant bleek, waar we al bang voor waren, weinig veranderd. Weer was er maar die ene serveerster die maar heen en weer bleef lopen met stokbrood, drankjes en flessen water. Voor Marcel en Richard het sein om te laten zien dat ze meer kunnen dan alleen een touringcar besturen. Als volleerde kelners hielpen ze met het uitserveren van het eten, het stond nu in no-time op tafel!
Na het eten kon iedereen nog weer lekker een tijdje op het terras zitten, want het was nog altijd zeer aangenaam. Ook toen iedereen naar zijn kamer/studio was vertrokken, bleven sommigen nog actief. Onze tijdelijke buurvrouw Mieke werd om 24.00 uur namelijk 50 jaar en dat kon natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. En dus werden slingers opgehangen en kreeg ze rond middernacht al felicitaties. Niet van mij, ik lag ondanks al het geluid al in dromenland....
Gegevens van deze dag;
Rondje Mont Ventoux
- Gereden afstand 55,63 kilometer
- Totale fietsduur 2 uur, 57 minuten en 58 seconden
- Gemiddelde snelheid 18,8 km/uur
- Topsnelheid 70,0 km/uur
- Gemiddelde hartslag 144
- 1768 hoogtemeters en maximale hoogte van 1899 meter
- Temperatuur variërend van 23 tot 33 graden, zonnig
- http://connect.garmin.com/activity/529306681
Terugrit Bedoin – Le Thor
- Gereden afstand 30,95 kilometer
- Totale fietsduur 1 uur, 13 minuten en 25 seconden
- Gemiddelde snelheid 25,3 km/uur
- Topsnelheid 45,3 km/uur
- Gemiddelde hartslag 131
- 67 hoogtemeters en maximale hoogte van 311 meter
- Temperatuur circa 34 graden, zonnig
- http://connect.garmin.com/activity/529306667

Maandag 23 juni, reizen en rondje Alpe d’Huez
Voor het eerst tijdens een trip van De Quint moesten we tussentijds verhuizen naar een ander hotel, deze trip heet tenslotte niet voor niets Extreem. Om 9.00 uur zat iedereen in de bus en konden we vertrekken richting Allemont. Tot Dorothee riep dat haar buurman Fred niet in de bus zat. Vrijwel tegelijkertijd kwam die toen richting bus lopen, dat ging maar net goed. De reis richting Allemont ging ook goed en om 12.20 uur arriveerden we bij Auberge La Douce Montagne. Ook voor het eerst had niet iedereen een kamer op dezelfde locatie, een aantal deelnemers werd ondergebracht in de dependance een paar honderd meter verderop.
Na een heerlijke pastalunch was het tijd voor het eerste rondje. Of rondje, de beklimming van de beroemde maar in mijn ogen beruchte Nederlandse berg stond op het programma. Inclusief de klim in de Marmotte heb ik deze berg nu 7 x beklommen en nog niet één keer ging het echt heel soepel. Maar goed, zo blijft het natuurlijk wel een uitdaging.
Om 14.00 uur werd er eerst nog even de gebruikelijke groepsfoto gemaakt in de tuin van het hotel. Het shirt is bekostigd door de deelnemers zelf via een kleine bijdrage en een aantal sponsors namelijk Het Sociaal Cultureel Fonds (MCA), BAK reizen Alkmaar, PromoEvents, Mooij + partners, Che Bien Hat Giong Holding BV, Cofely en PV de Quint. Allen super bedankt voor jullie medewerking !

Om 14.15 uur vertrok John met zijn peloton, ik zou een halfuur tot drie kwartier wachten om zodoende op de top niet te grote verschillen te krijgen. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan! Op het terras werd ik door de achterblijvers ontzettend onder druk gezet, ook zij wilden vertrekken. Tja, dan ga je nog maar ff naar je kamer, loop je een keertje extra naar de fietsenschuur, maar het hielp allemaal weinig... Om de sfeer in de groep niet helemaal te verpesten, besloot ik rond 14.45 uur maar te gaan rijden. Maar vanaf toen ging het wel heel gedisciplineerd, op de grote weg richting Bourg d’Oisans ging iedereen keurig achter elkaar. Bij Bourg d’Oisans werd besloten door het dorp te fietsen in plaats van over de grote weg. Dat was inderdaad iets rustiger en na een halfuurtje kwamen we aan bij de voet van de Alp en kon iedereen los. Onderweg schoot Carla weer filmbeelden voor de DVD die JurJan straks gaat maken en Peter Bader stond ook weer her en der opgesteld om iedereen te fotograferen, geweldig!

Bovenop Alpe d’Huez stond Annie met proviand en kon iedereen nog een fotootje maken op het podium bij de finish, sommigen gingen nog door tot de Tourfinish. Toen iedereen boven was, was het al later dan we vooraf hadden ingeschat. Normaal gesproken niet erg, maar om 18.00 uur was de aftrap van Nederland-Chili. En hoewel we al geplaatst waren, wilden de meesten dit toch wel erg graag zien. Omdat de lucht ook aardig aan het betrekken was, besloot de tourdirectie het uitstapje naar de Col d’Ornon te schrappen. Iedereen zou dus gaan afdalen en daarna gingen we direct naar het hotel.
De jasjes gingen aan en die waren niet alleen nodig voor de kou, maar helaas ook voor de regen. Want al snel begon het wat te spatteren en even later ook echt te regenen. Gelukkig hield die regen niet lang aan, wel was het wegdek plaatselijk erg nat en dus was het oppassen. Dat deed, zoals gebruikelijk bij de Quinttrips, iedereen en daardoor kwamen we allemaal veilig beneden. Toen ik beneden arriveerde kon de regenjas weer uit en ging ik met de eerste groep op weg naar het hotel. Net voor de aftrap arriveerden we daar, maar ik besloot toch eerst maar even te gaan douchen, wel zo prettig voor de andere voetbalkijkers. Ook John arriveerde later met zijn groep en toen kon iedereen die dat wilde Oranje zien winnen van Chili. Anita had nog gezorgd voor veel oranje spullen, dus het zag er allemaal geweldig uit.

Na de voetbalwedstrijd konden we aan tafel, weer lekker buiten. Omdat Mieke vandaag dus jarig was, waren er nog wat vrienden uit Nederland gekomen om haar te verrassen. Zo werd het een hele bijzondere 50e verjaardag voor haar denk ik. John had nog een prachtige taart geregeld die Mieke vervolgens zelf mocht uitdelen aan de hele groep.
Gegevens van deze dag;
- Gereden afstand 47,26 kilometer
- Totale fietsduur 2 uur, 33 minuten en 31 seconden
- Gemiddelde snelheid 18,5 km/uur
- Topsnelheid 52,5 km/uur
- Gemiddelde hartslag 135
- 1101 hoogtemeters en maximale hoogte van 1771 meter
- Temperatuur aflopend van 33 naar 25 graden, gemiddeld 29, half tot zwaar bewolkt. In
afdaling Alpe d’Huez wat regen en nat wegdek
- http://connect.garmin.com/activity/529306651

Dinsdag 24 juni, Rondje Villard-Reculas – Les Deux Alpes
De rit van vandaag stond in eerste instantie niet op het programma. Oorspronkelijk was het idee om maandagmiddag de klim naar Villard-Reculas te doen en dan af te dalen via Alpe d’Huez. De klim van Alpe d’Huez zou op dinsdag dan gecombineerd worden met de route naar Les Deux Alpes. We waren echter te bang dat dit, zeker de dag voor de Marmotte, te zwaar zou worden. Ik denk dat we achteraf kunnen zeggen dat het een uitstekende keuze is geweest deze aanpassing door te voeren.
Om 9.00 uur ging John met zijn groep op pad richting het stuwmeer. Na nog geen tien meter hoorden we echter een luide knal, klapband! En niet alleen de band was kapot, de hele velg was naar z’n malle moer. Er moest dus een wiel gewisseld worden, een activiteit die deze trip een ware rage werd. Ik weet het niet precies meer, maar volgens mij reed deze dag Nico met het wiel van Siem, Anja met die van Nico en waren ook de reservewielen uit de volgbus in gebruik bij de deelnemers. Dinsdagavond kreeg dit nog een vervolg en werd er weer volop gewisseld en gingen ook enkele mensen naar het dorp om een nieuw (kleiner) verzet te laten monteren.
In tegenstelling tot maandagmiddag werd ik vanochtend totaal niet onder druk gezet dat we moesten vertrekken. Iedereen wachtte rustig af en toen we eenmaal vertrokken, reed iedereen in een rustig tempo richting het stuwmeer. Ook eenmaal op de klim richting Villard-Reculas bleef iedereen opmerkelijk kalm, geen demarrages of tempoversnellingen, niets van dat alles. Blijkbaar was iedereen vandaag al bezig met de dag van morgen, de Marmotte. Dat kwam goed uit, want vandaag was bij uitstek de dag om van het uitzicht te genieten. Zowel in deze klim als later vanaf La Garde was de omgeving en het uitzicht echt adembenemend mooi.

Bij Villard-Reculas werd gewacht tot iedereen boven was en het halfuurtje tijdverschil bleek daar net zo’n beetje ingelopen te zijn, prima planning dus weer. Hierna gingen we als één groep richting Huez en daarna richting La Garde. Daar stond de eigenaresse al klaar om ons te ontvangen en kon iedereen aan de koffie met appelgebak. Normaal gesproken doen we dit elke fietsdag, dit jaar was het vandaag de enige keer. Nadat iedereen zijn bakkie met gebakkie had gehad, konden we weer op pad.
Vlakbij Le Freney-d’Oisans de tweede klapband van de dag, deze keer voor Peter Dekker. Gelukkig gebeurde dit helemaal aan het einde van de afdaling bij lage snelheid en was dit keer de velg niet beschadigd. Nadat de band verwisseld was, kon ik samen met Peter ook richting de picknickplek een paar kilometer verderop. Daar zorgden Annie, Carla en Harry dat iedereen voldoende te eten en te drinken kreeg.
Wilbert besloot dat het genoeg was voor vandaag en ging samen met de niet geheel fitte Mieke rechtstreeks terug naar het hotel. In onze plannen hadden we uitgedacht dat een groep op de picknickplaats zou blijven wachten en de andere groep ondertussen Les Deux Alpes helemaal zou gaan beklimmen. Hier bleken we de groep toch onderschat te hebben, want iedereen wilde naar de top van Les Deux Alpes!

Nadat iedereen op de top was geweest, was het keren en afdalen geblazen. Bij de afslag Bons moest weer even gewacht worden, vanaf dat punt zouden we samen door het bos gaan afdalen. Helemaal onder bij de grote weg stond Corina al te wachten en konden we met z’n allen onze weg vervolgen. Daarbij konden de lichtjes voor het eerst getest worden, want we moesten door één tunnel, al was die erg goed verlicht.
We kwamen na deze rit weer mooi op tijd bij het hotel, volgens mij rond 16.30 uur. Zodoende had iedereen mooi de tijd om te douchen, relaxen en alvast de spullen klaar te leggen voor de dag van morgen. Het was ’s avonds al vrij snel vrij rustig op het terras, morgen zou de wekker namelijk weer vroeg gaan (bij sommigen zelfs te vroeg, vraag maar aan Jan Mooij...).
Gegevens van deze dag;
- Gereden afstand 73,47 kilometer
- Totale fietsduur 3 uur, 55 minuten en 8 seconden
- Gemiddelde snelheid 18,7 km/uur
- Topsnelheid 63,7 km/uur
- Gemiddelde hartslag 134
- 2020 hoogtemeters en maximale hoogte van 1646 meter
- Temperatuur gemiddeld 25 graden, half bewolkt
- http://connect.garmin.com/activity/529306614

Woensdag 25 juni, La Marmotte
D-day vandaag, La Marmotte. In wielerkringen wordt deze tocht als één van de zwaarste cyclo’s aangemerkt, mooi tripje voor De Quint dus! En weer bleken we de groep onderschat te hebben, het overgrote deel bleek in ieder geval de tocht over de Glandon, Télégraphe en Galibier te willen maken. Een klein deel van de groep had van tevoren aangegeven dan ook nog de Alpe d’Huez te willen doen, anderen zouden dit laten afhangen van het gevoel tijdens de rit.
Vanwege de lengte van de rit kon er vandaag al vanaf 6.00 uur worden ontbeten. Om 5.30 uur hoorde John echter al volop activiteit op de gang. Het bleken o.a. vader en zoon Mooij te zijn die een halfuur in de war waren. Maar vlak voor zessen stonden de broodjes klaar en kon iedereen beginnen met “stapelen”. Ook de rugzakjes werden vol gepropt met reepjes, bananen en gelletjes en uiteraard werden ook de bidonnen tot het randje gevuld.

Even na half zeven gingen de eerste deelnemers van start, zelf begon ik als laatste van de groep om 06.42 uur aan deze uitdaging. Althans, ik dacht dat ik de laatste was, maar later bleek Carel nog rond 7.00 uur vertrokken te zijn. Maarten, de eigenaar van het hotel, vergezelde ons op de eerste klim van de dag. Op de top keerde hij weer om want er moest natuurlijk gewerkt worden (door ons ook trouwens....).
De beklimming van de Glandon liep prima, het was ook lekker fris om te fietsen. In ruim twee uur bereikte ik de top waarop de bewolking vrij dik was. Het regenjasje ging dus snel aan, maar voor de afdaling eerst nog even wat eten. Met een groep van een man of tien werd de levensgevaarlijke afdaling van de Glandon ingezet. Daar begon het nog even te regenen, maar gelukkig bleef het bij een paar spatjes. Halverwege werd nog weer even op elkaar gewacht en daarna was het weer afdalen richting Saint-Etienne de Cuines.
In dat dorpje moesten we rechtsaf, voor de grote weg. De afslag konden we prima vinden, alleen bleken we Gerard kwijt te zijn. Die had in de afdaling helaas een lekke band gekregen. Jan bleef op hem wachten en samen met een man of 7 vervolgden we onze weg over het saaiste stuk van de route richting Saint-Michel de Maurienne. Het tempo zat er onder leiding van vooral de gebroeders Van Lange en George goed in, mijn gemiddelde snelheid over deze 22 kilometer kwam boven de 27 uit.
Voordat we begonnen aan de tweede beklimming van de dag, de Télégraphe, werd er eerst nog even een colaatje gedronken in een café. Daar kwam ook net een vrachtwagen voor de bevoorrading. Gelijk werd gevraagd of die misschien ook omhoog moest, maar dat was niet het geval, we moesten dus zelf trappen! Deze Télégraphe bleek echter een klim die me goed lag. Vrijwel nergens komt het stijgingspercentage boven de 8% en de klim is ook nog eens lekker gelijkmatig.
Redelijk op het gemak arriveerde ik daarom op de top waar Martin van het hotel klaar stond met koude pasta, koeken en sinaasappels. Al vrij vlot arriveerden meer fietsers, de meesten hadden de eerste twee bergen dus goed verteerd. Na de lunch was het nog even afdalen richting Valloire en dan volgde letterlijk en figuurlijk het hoogte- en zwaartepunt van deze dag, de Col du Galibier met de top op 2.646 meter hoogte.

Die Galibier deed zijn reputatie eer aan, een hele zware klim. Maar het vele trainen bleek zijn vruchten af te werpen. Ondanks de soms hoge stijgingspercentages kon ik overal de trappers rond blijven draaien en na bijna twee uur kon ik ook deze beklimming op mijn naam schrijven. Het laatste stuk was zwaar, zeker vanaf het punt waar je de afslag neemt bij de tunnel voor de auto’s. Maar dat is ook het moment dat je weet dat je bijna boven bent en dat je dus weet dat je in ieder geval de Marmotton (Marmotte zonder Alpe d’Huez) op je naam gaat schrijven.

Helaas, zo hoorde ik aan de voet van de Alpe d’Huez, ging dit niet op voor Miranda. Ook zij haalde de top van de Galibier maar reed in de afdaling in een gat in het wegdek en kwam lelijk terecht. Een op drie plaatsen gebroken sleutelbeen en diverse schrammen en bulten waren het gevolg. De eerste ernstige valpartij tijdens een Quint-trip en hopelijk ook de laatste (valpartij dan....).
Zelf kwam ik na een afdaling van 8,5 kilometer veilig beneden en de ontvangst daar was super. Corina en Anita stonden klaar met dekens voor de deelnemers, je fiets werd netjes weg gezet en in de bus was de verzorging onder leiding van Annie top! Na wat gegeten en gedronken te hebben en weer lekker opgewarmd te zijn, konden we onze weg vervolgen. Met mijn vaste groepje van vandaag, Gerard en Jan Mooij, Frank van Lange en Wesley Wagner ging ik op weg naar Alpe d’Huez. Het eerste stuk nog met het windjack aan want het waaide behoorlijk in de afdaling. Daarbij moesten diverse tunnels genomen worden waarin het vaak ook behoorlijk fris was. Op één tunnel na was het wegdek echter wel vrij goed en ook het zicht viel mee.
Bij het Lac du Chambon konden de jasjes uit en vervolgden we onze weg onder een stralend zonnetje. Toen ook hadden we besloten de Marmotte helemaal af te ronden, dus de Alpe d’Huez te beklimmen. Dit onder protest van Gerard, die (op zicht terecht) vond dat hij wel eens recht had om lekker uit te blazen op het terras van het hotel. Met de “protesterende” Gerard arriveerden we rond 16.15 uur aan de voet van de Alpe d’Huez.

Volgens afspraak belde ik met Carla om door te geven dat we met z’n vijven naar boven zouden gaan. Ik bleek de eerste te zijn die belde, maar we waren er zeker van dat er nog mensen voor ons zaten. Die hadden dus niet gebeld, ja John, je kunt uitleggen wat je wilt..... Na wat eten en drinken naar binnen te hebben gewerkt, begonnen we aan de laatste en zwaarste klus van de dag. Want Alpe d’Huez is al een zware klim, maar helemaal na 150 kilometers met al 4000 hoogtemeters in je benen.
Wesley en Jan gingen me net iets te snel en Gerard en Frank iets te langzaam, op eigen tempo dan maar, dat gaat het beste. Hoewel het woordje “beste” in dit geval niet helemaal het juiste is. De snelheid zakte af en toe onder de 7 kilometer per uur en dan ben je voor 14 kilometer nog best een tijd onderweg! Maar net als op de Galibier kon ik de trappers rond blijven duwen en zag uiteindelijk bij bocht 4 Manfred op het hekje zitten. Bij het passeren gaf hij aan dat hij ging proberen bij me in het wiel te komen zitten. Dat leek me geen probleem, zo hard ging ik niet!

Ik was in de veronderstelling dat Manfred al weer afgedaald was, maar hij zat stuk en wilde juist terugkeren. Wesley en Jan hadden hem al toegeroepen dat hij door moest gaan en toen ik langs kwam had Manfred weer voldoende motivatie om door te gaan. Een tijdje samen gereden waarbij Manfred nog wat kopwerk deed op een stuk tegen wind, dank daarvoor! Maar ook Manfred moest ik laten gaan, het ging me (weer) net iets te hard. Maar dan volgt bocht 1 en weet je zeker, dit ga ik dus gewoon halen!
Met Wesley en Jan was afgesproken dat we door zouden rijden tot de tourfinish, ach ja, die anderhalve kilometer kan er ook nog wel bij. Deze keer goed op de bordjes gelet, want in de verkenning met John waren we nog omgereden. De bordje gaven de weg prima aan en met 165,27 kilometer en 4909 hoogtemeters op de teller arriveerde ik net binnen 11 uur na vertrek bij de finish, missie geslaagd!!!!
Bij de tourfinish was het erg fris dus besloten we maar snel iets af te dalen naar de touristenfinish in het dorp. Daar zaten George, Jeroen en Manfred al op het terras. We beloonden ons zelf met een glas hersteldrank en zagen ondertussen steeds meer deelnemers boven komen. Ik heb het al een paar keer vermeld in dit verslag, John en ik hebben het niveau onderschat. Als ik het goed heb, dan hebben namelijk 15 deelnemers (George, Jeroen, Jan, Wesley, Manfred, Frank, Gerard, Mike, Jaap, Ares, Luciënne, Annemarie, Sander, Eric en ik) de hele Marmotte gereden! Daarnaast waren er nog een aantal die de Marmotton op hun naam schreven en velen die de rit reden t/m de touringcar die in het dal stond na de afdaling van de Galibier. Sommigen daarvan hadden nog wel door willen rijden, maar werden onder protest (maar wel met begrip) van hun fiets gehaald. Zelfs het hoofd van de organisatie, Johnny Bakker, moest zijn fiets hier inleveren!

Met de groep die de hele Marmotte had gereden (exclusief Eric, die waren we net misgelopen/gefietst) gingen we afdalen. Besloten werd terug te rijden via Villard-Reculas, waarbij ik wel had gewaarschuwd dat er dan nog even geklommen moest worden. Dat werd aanvaard, het was korter en dat was het belangrijkste. Daarbij was het overigens ook een hele mooie afdaling, veel mooier dan die van Alpe d’Huez. Sander schoot vervolgens bij het stuwmeer nog even rechtdoor omhoog, want hij wilde de 5000 hoogtemeters vol maken! Dat lukte en eenmaal beneden konden de fietsen zo de bus in.
Bij het hotel werd iedereen met applaus ontvangen, je voelde je net een echte wielrenner! De barbecue was inmiddels al opgestookt en er kon direct gegeten worden. Eerst echter maar even douchen en een beetje bijkomen van deze geweldige ervaring. Daarna lekker gegeten en een tijdje nagepraat over de prachtige belevenissen van deze dag en de dagen ervoor. De meesten waren toch wel behoorlijk vermoeid waardoor het niet heel laat werd. Rond 23.30 uur zocht ik mijn bedje op en heb geslapen als een baby.
Gegevens van deze dag;
La Marmotte
- Gereden afstand 165,27 kilometer
- Totale fietsduur 9 uur, 26 minuten en 40 seconden (verstreken tijd 10 uur, 55 minuten en
52 seconden)
- Gemiddelde snelheid 17,5 km/uur
- Topsnelheid 61,8 km/uur
- Gemiddelde hartslag 132
- 4909 hoogtemeters en maximale hoogte van 2643 meter
- Temperatuur variërend van 12 tot 32 graden, gemiddeld 20, zonnig, licht bewolkt
- http://connect.garmin.com/activity/529306575
Terugrit Alpe d’Huez – Allemont (via Villard-Reculas)
- Gereden afstand 20,15 kilometer
- Totale fietsduur 39 minuten en 31 seconden
- Gemiddelde snelheid 30,6 km/uur
- Topsnelheid 60,4 km/uur
- Gemiddelde hartslag 97
- 85 hoogtemeters en maximale hoogte van 1835 meter
- Temperatuur circa 23 graden, half bewolkt
- http://connect.garmin.com/activity/529306543

Donderdag 26 juni, terugreis
Na een lekker ontbijtje was het tijd om huiswaarts te keren. Precies om 9.00 uur vertrokken we bij het hotel, uitgezwaaid door Maarten en een aantal personeelsleden. Een paar honderd meter verder zouden we bij de dependance de anderen ophalen. Tot onze grote verbazing kwamen we Fred, die in Le Thor de bus bijna al misliep, ineens tegen op zijn racefiets. Gelukkig keerde hij direct om en konden we met de volledige busbezetting richting Alkmaar.
In Frankrijk verliep de reis voorspoedig, om 16.25 uur reden we Luxemburg binnen. Dat landje werd na 25 minuten weer verlaten, maar in België kregen we toch nog te maken met oponthoud. Gelukkig niet zo erg als op de heenreis, ik schat dat het nu ongeveer een kwartiertje reistijd kostte. Om 19.37 uur reden we Nederland weer binnen, deze keer bij Maastricht. De keuze voor Maastricht pakte bijna nog verkeerd uit. Op een bord stond dat de A2 afgesloten zou worden vanaf 20.00 uur, dat bord passeerden we echter om 19.50 uur! Zonder verder oponthoud arriveerden we om 22.20 uur in Alkmaar en een uurtje later was ik weer thuis in Onderdijk. Daar geen ontvangstcomité, maar wel een heerlijk bedje.

Totalen van De Quint gaat Extreem;
Gereden (fiets)afstand 392,73 kilometer
Totale fietsduur 20 uur, 46 minuten en 13 seconden Topsnelheid 70 km/uur
9950 hoogtemeters
Bij deze wil ik een aantal mensen bedanken, ik heb dat al persoonlijk gedaan maar wil dit ook even bij deze nogmaals doen want zonder deze mensen kunnen wij geen goede editie maken ! John den Outer, Wilbert, Carla Vlaar, Annie Vlaar, Harry, Marcel & Richard en natuurlijk Jos want zonder hem komt er helemaal niets van terecht.
Ook wil ik even het Nederlandse hotel Auberge La Douce Montagne opnoemen, ik wil Maarten, Willemijn en het hele Nederlandse team bedanken voor hun gastvrijheid. Wij hebben ondertussen 3 keer bij jullie gelogeerd en alle 3 keren waren in 1 woord SUPER !!!
Dank je wel Jos voor dit wereld verslag ! Met vriendelijke sport groeten,
Jos en John namens PV de Quint
De Quint gaat Extreem zit er op, tot de volgende keer???